To Mother..

O Mother, the divine manifestation of pure love;

In your feet I bow down, surrendering myself.

Your sacrifices out of pure love, to bring up your children,

The pain and toil you took for protecting them, 

Pleasures of life that you ignored for fulfilling their needs,

this language lacks words for expressing your glories.

O Mother-the expression of universal love, my humble greetings to you.

 

Call it LOVE, but not as a mere word!

Subtle it is, so subtle
a flow from the heart
Call it LOVE, but not as a mere word
Any word can't contain it
All languages are not enough to describe
Its a flow, flow of emotions
but not mere emotions
its above all emotions and subtlest of all
Sometimes it is the pain
the pain that make you realize
A feeling of fullness it is
but even indescribable when it comes
experience it and know it as the elixir
much more than all physical dimensions
Its but a sense of contentment
happiness at its utmost scale
It is the nectar that flows down
when the flowers in the heart blooms
call it LOVE, but not as mere word
It is LOVE, the subtlest of all the life has ever shown.

Magic Square

After a long period of my "Reader's Block" I just wanted to break it and engage myself in reading some book, desperately wanting myself back into track as a reader. I was quite sure that if I selected something long to read, like a novel, for this ice breaking attempt, definitely I'm going to fail again. So I wanted something that is short and crisp but interesting. I started searching my Kindle Library keeping this in mind and I came across a novella written by Salini Vineeth titled "Magic Square". It was only 62 pages and could be barely a 1.5 hour read that made the "wanna come back reader" in me happy. Still I was doubting about the plot, "is it going to be an uninteresting story? What if it is some bullshit kind of literature?" etc etc. But without much thoughts I just plunged my mind into it and started reading it. As expected I was able to read it in a stretch and the writing totally engaged the reader in me. So I wanted to write about this novella, believe me it's not a review!

Amudha is the central character of this novella and it's all about her life. How her life was flowing, how the course of that flow just changed when she happened to face a real life puzzle and how the answer to the puzzle was a life changer for her. Then there is Dheeraj, who became the reason for Amudha to encounter this puzzle. The story was very interesting and it had thriller elements in it that can keep the reader's mind fully engaged. The frustrations through which some PhD scholars went through, situations like research becoming a vicious circle etc are well portrayed. At a point we can see a flashback story with references to some incidents in nation's political history.

I'm concluding my 'writing adventure' here, with an excerpt from this novella:

"life is an optimization problem. It has constraints and conditions. The important thing is to differentiate between the hard constraints and soft constraints. You cannot change who you are and how you were brought up. Those are like hard constraints. But, your fear of failure is just a soft constraint. It may be uncomfortable, but you can definitely control and manipulate it. Whenever you are stuck, you should always ask yourself; “Is it a hard constraint or a soft one?” the trick to solve life is differentiating between the two"

നൂറു സിംഹാസനങ്ങൾ

ജയമോഹന്റെ നൂറു സിംഹാസനങ്ങൾ എന്ന കൃതിയെ ഒരു നോവൽ എന്നു വിളിക്കാമോ എന്നറിയില്ല. കഥയ്ക്കും നോവലിനും ഇടയിൽ നിൽക്കുന്ന ഒരു രചന. ഈ കൃതിയുടെ ആദ്യം തൊട്ട് അവസാനം വരെ വളരെ സങ്കീർണമായ ഒരു വൈകാരികതയിലൂടെ കടന്നുപോകുന്ന കഥാനായകനെയാണ് കാണാൻ കഴിയുന്നത്. പച്ചയായ ജീവിത യാഥാർഥ്യങ്ങൾക്ക് മുൻപിൽ പലപ്പോഴും പകച്ചു നിന്നുപോകുന്ന ധർമ്മപാലൻ എന്ന കഥാനായകൻ വായനക്കാരുടെ മനസ്സിൽ തങ്ങി നിൽക്കും എന്നു സംശയമില്ലാതെ പറയാം. ഇതിൽ വരച്ചു കാണിക്കുന്ന പാർശ്വവൽക്കരിക്കപെട്ടവരുടെയും അധഃകൃതരുടെയും ജീവിത യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെ അല്പം വേദനയോടെയല്ലാതെ ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയില്ല. സമൂഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും അടിത്തട്ടിൽ നിന്നും ഉയർന്നു വന്ന് നാടിന്റെ ഭരണചക്രം തിരിക്കുന്ന ഉയർന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥനായി മാറിയിട്ട് പോലും തന്നെ വിടാതെ പിന്തുടരുന്ന അപകർഷതയുടെ ഭാരം ചുമക്കേണ്ടിവരുന്ന ധർമ്മപാലൻ, അവർണ്ണനെന്നും സവർണ്ണനെന്നും മനുഷ്യരെ ജാതീയമായി വേർതിരിച്ച നമ്മുടെ സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതിയെ ചോദ്യം ചെയ്യാനാകാത്ത വിധം നിസ്സഹായനായി മാറുന്ന പല അവസരങ്ങളും ഇതിൽ കാണാൻ കഴിയും. നായാടികൾ എന്നൊരു വിഭാഗം മനുഷ്യർ സമൂഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും അടിത്തട്ടിൽ മൃഗതുല്യമായ ജീവിതം നയിച്ചു പോന്നിരുന്നു എന്ന് ചരിത്രപുസ്‌തകങ്ങളുടെ താളുകളിൽ ഒരുപക്ഷേ കണ്ടില്ലെന്നു വരാം, കാരണം ചരിത്ര രചനയിൽ പോലും അവഗണന നേരിടാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവരാണവർ. ഇത്തരം യാഥാർഥ്യങ്ങളെ ശക്തമായി അടയാളപെടുത്തുന്ന ഒരു കൃതിയാണ് നൂറു സിംഹാസനങ്ങൾ. മാതൃപുത്ര ബന്ധത്തിന്റെ വിചിത്രമായ പ്രാകൃത രൂപങ്ങൾ ഇതിൽ കാണാം. നെഞ്ചിൽ ഒരു കത്തി കുത്തിയിറക്കുന്ന വേദനയോടെ മാത്രമേ ഒരുപക്ഷേ ഈ കൃതി വായിച്ചു തീർക്കാൻ കഴിയുകയുള്ളൂ. ജീവിതഗന്ധിയായ ഒരു കഥ വായനകാരന്റെ നെഞ്ചു പൊള്ളിക്കും വിധം എഴുതി ഫലിപ്പിച്ച ജയമോഹന് പ്രണാമം.

ഞാനും ബുദ്ധനും

രാജകീയ പ്രൗഢിയുടെയും ലൗകിക സുഖങ്ങളുടെയും ലോകത്തിൽ നിന്ന് സർവ്വപരിത്യാഗത്തിലൂടെ ആത്മീയതയുടെ പന്ഥാവിലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങി, അനന്തരം മഹാനിർവാണം പൂകിയ ശ്രീബുദ്ധന്റെ ജീവിത കഥയുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ
ശ്രീ രാജേന്ദ്രൻ എടത്തുംകര രചിച്ച 'ഞാനും ബുദ്ധനും' എന്ന നോവൽ വ്യത്യസ്തതയാർന്നതും വികാരതീവ്രവുമായ ആഖ്യാനശൈലികൊണ്ട് ശ്രദ്ധേയമാണ്.
ശ്രീബുദ്ധൻ ലോകത്തിന് ഒരു പുതു വെളിച്ചമായി മാറുമ്പോൾ വ്യാവഹാരിക തലത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉറ്റവരും ഉടയവരും ആയിരുന്നവർ  അകപ്പെട്ടുപോകുന്ന തീവ്രദുഃഖമാകുന്ന അന്ധകാരത്തെ വളരെ തന്മയത്വത്തോടെ രചയിതാവ് ഈ നോവലിലൂടെ വരച്ചുകാണിക്കുന്നു. സിദ്ധാർത്ത രാജകുമാരന്റെ പത്നി, പിതാവ്, മാതാവ്, സഹോദരൻ എന്നിങ്ങനെ തുടങ്ങി അദ്ദേഹത്തിന്റെ തേരാളിയും ഭൃത്യരും വരെ ഉൾപെടുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളുടെ ജീവിതം എങ്ങനെ മാറിമാറിയുന്നു എന്നതാണ് ഈ നോവലിന്റെ ഇതിവൃത്തം. 'ഞാനും ബുദ്ധനും' എന്ന തലക്കെട്ടിനെ അന്വർത്തമാക്കുന്ന തരത്തിലാണ് കഥാഖ്യാനം മുന്നോട്ടു പോകുന്നത്. സിദ്ധാർത്ത പത്നിയായ ഗോപയുടെയും അമ്മ മഹാറാണിയുടെയുമെല്ലാം ദുഃഖവും നിസ്സഹായതയും അതിന്റെ എല്ലാ തീവ്രതയോടുംകൂടി അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നിടത്ത് കൃത്യമായ സ്ത്രീപക്ഷ സമീപനം എഴുത്തുകാരൻ മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നതായി കാണാം. ഭർതൃവേർപാടിന്റെ സന്താപത്തിൽ ഉരുകി കഴിയുന്ന സഹോദരിയുടെ ദുഃഖത്തിന് പ്രതികാരം ചെയ്യാൻ തുനിഞ്ഞിറങ്ങുന്ന ഒരു സഹോദരനെയും, അതിനായി ബുദ്ധ ഭിക്ഷുവായി അഭിനയിക്കാൻ വരെ തയ്യാറാകുന്ന അവന്റെ സാഹസങ്ങളും, അവസാനം തൻറെ എല്ലാ ശ്രമങ്ങളും പരാജയപ്പെടുമ്പോളുള്ള അവന്റെ ദൈന്യതയുമൊക്കെ വികാരപരമായി തന്നെ അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. നോവലിന്റെ ആരംഭം മുതൽ അവസാനം വരെയും പ്രതിഫലിക്കുന്ന ശോകർദ്രമായ ഭാവം ഒരുപക്ഷേ കുറച്ചു വായനക്കാരുടെയെങ്കിലും അപ്രീതി പിടിച്ചു പറ്റി എന്നു വരാം.
വ്യത്യസ്തവും വികാരപരവുമായ ഒരു വായനാനുഭവം പ്രധാനം ചെയ്യാൻ കെൽപ്പുള്ള നല്ലൊരു നോവൽ തന്നെയാണ് 'ഞാനും ബുദ്ധനും' എന്നു നിസ്സംശയം പറയാം.

ഇനി ഞാൻ ഉറങ്ങട്ടെ

‌

 പി കെ ബാലകൃഷ്ണൻ എന്ന പ്രതിഭാധനനായ ഗ്രന്ഥകാർത്താവിനെ 1974 ൽ കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡിനും, 1978 ൽ വയലാർ അവാർഡിനും അർഹനാക്കിയ കാലാതിവർത്തിയായ ഈ ഗംഭീര കൃതി വളരെ നല്ല ഒരു വായനാനുഭവാണ് പ്രധാനം ചെയ്തത്. മഹാഭാരത യുദ്ധാനന്തരം ദുഃഖത്തിന്റെയും ആത്മസംഘർഷതിന്റെയും ആഴക്കയങ്ങളിൽ മുങ്ങി ഉഴലുന്ന ദ്രൗപതിയുടെ മാനസിക വ്യാപാരങ്ങളിലൂടെ മുന്നോട്ടു നീങ്ങുന്ന കഥാഖ്യാനം കർണ്ണൻ എന്ന ഇതിഹാസ നായകന്റെ ജീവിത സന്ദർഭങ്ങളെയും വികാരലോകങ്ങളെയും വളരെ ഹൃദയസ്പർശിയായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു. യുധിഷ്ഠിരന്റെ വികാരതീവ്രമായ ധർമ്മസങ്കടം  ആദ്യാവസാനം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഈ നോവൽ യഥാർത്ഥ മഹാഭാരത കഥയോട് നീതി പുലർത്തികൊണ്ടുതന്നെ വ്യത്യസ്തമായ ഒരു വയാനാനുഭവമായിമാറുന്നു. മനുഷ്യ മനസ്സിന്റെ വികാരതലങ്ങളുടെ ആഴവും പരപ്പും വെളിവാക്കിതരുന്ന കഥാസന്ദർഭങ്ങൾ വളരെ തന്മയത്വത്തോടെ അവതരിപ്പിക്കുന്നതിൽ രചയിതാവ് അത്യന്തം ശ്രദ്ധ പുലർത്തിയതായി കാണാം. ഓർമകളിലൂടെയുള്ള തിരിഞ്ഞുനോട്ടങ്ങളും മാനസ്സിക വ്യാപാരങ്ങളിലൂടെയുള്ള മുന്നോട്ട്പോക്കും കഥാഖ്യാനത്തെ വളരെ ആകർഷകവും വ്യത്യസ്തവുമാക്കുന്നു. ദ്രൗപതി കർണ്ണൻ എന്നീ രണ്ടു ഭിംബങ്ങളെ കടക്കോലാക്കി മഹാഭാരതമാകുന്ന തൈര് കടഞ്ഞെടുത്ത വെണ്ണയാണ് മനോഹരമായ ഈ നോവൽ. മഹാഭാരത കഥകളെ ഇഷ്ടപെടുന്ന ആരും ഒഴിഞ്ഞുപോകാതെ വായിച്ചിരിക്കേണ്ട ഒരു കൃതിയാണ് 'ഇനി ഞാൻ ഉറങ്ങട്ടെ'.

മഹാഭാരത്തെ ആസ്പദമാക്കി ഉണ്ടായിട്ടുള്ള രചനകളിൽ അതുല്യമായ സ്ഥാനം അവകാശപ്പെടാവുന്ന പ്രോജ്വലമായ ഒരു നോവൽ - 'ഇനി ഞാൻ ഉറങ്ങട്ടെ'. 

I DON'T KNOW..

These three words "I DON'T KNOW" is very powerful and most significant in a spiritual seeker's life. It is this realization of "I DON'T KNOW" that can lead the seeker forward in his journey, seeking the ultimate truth. The vast potential that is unveiled when you embrace this simple statement truly, is really amazing. For this you have to be true to yourself and throw away all your prejudices and hypocrisies. Then you can see the small light shine starting to illumine inside you, at first very feeble but getting brighter and brighter when we progress on our path. After all "I DON'T KNOW" is not just three words, it is the beginning of anyone's spiritual exploration.  

This truth was perfectly said by Sadhguru Jaggi Vasudev in his book INNER ENGINEERING as:

It has always seemed to me odd that the world does not realize the immensity of a state of "I DO NOT KNOW". Those who destroy that state with beliefs and assumptions completely miss an enormous possibility - the possibility of knowing. They forget that "I DO NOT KNOW" is the doorway - the only doorway - to seeking and knowing.